Yine bir İntifada denemesi...

Ve Cennete koşar adım giderken annelerine el sallayan çocuklar

Ve Cennete koşar adım giren çocuklarını toprağa koymaya kıyamayan babalar.

Ve, o anneyi de, babayı da ekran başında gözü yaşlı izlerken, Allah’tan Ebabil Kuşlarını Gazze için dileyen Süslümanlar!

Soruyorum size; Ebabil Kuşları, Ebrehe askerlerine karşı Kabe’yi savundukların da dünyada kaç Müslüman vardı?
Kaç tane Müslüman zengin? Kaç tane silah?...

Şimdi elinde kahve tv başında damlayan gözlerin ettiği duanın ne faydası var?
Hergün bir konsolosluk basılsın, her gün bir büyükelçi geri çekilsin, her gün İsrail malları boykot edilsin ne değişecek?

Mitingler de omuzlarda puşi desenli paşminalar neden var? Günah çıkarmak için mi?

Ne zaman ki, Mısır dan İsrail’e kadar uzanan yer altı tünellerini hayranlıkla izlemek yerine orda olmayı hayal ettik,

Ne zaman ki bir sapan ve taşı, göğsümüze bir kurşun yeme pahasına elimize aldık,

Ne zaman ki malımız, mülkümüz siyoniste bomba olup yağdı,

Ne zaman ki dilimiz de dualar, kafire süngü ile koşarken tekbire dönüştü, o zaman Ebabil Kuşları da bizimle beraberdir, fil orduları da.

Aksi halde ellerinde her türlü imkan varken gereğini yapmayan iki milyar süslümana bakıp da utanacak olan Ebabil Kuşlarıdır, ve Ahirette şehadet parmağı ile bizi gösterip ’Ya Rabbim ben senin için canımı verdim, bu hiç bir şeyini’ diyecek olan da şimdi tv lerde reyting konusu olan mazlumlardır.

Allah bizi o utançtan ve hesaptan korusun.