GAZZA’DE GÜNEŞ BATTI GÜNEŞTEN KAN DAMLIYOR





Filistin’de
Çocuklar öldü vurulmuş kuşlar gibi,
Çığlık çığlığa yere düştüler onlar çocuktu.
Enkazın altında annesinin memesi düşmüş,
süt akmış ağzından,
Vurulmuştu hiç uğruna, annesinin koynunda ninni dinlerken.
Acıyı bilmeden kana bulandı bedeni, vurulmuştu,
Kuş gibi çırpınmıştı son defa, elleri yumuktu.
Daha bilmiyordu o kin tutmayı, ateş tutmayı.
Onlar çocuktu süt kokulu,
Yavrulardan kan damladı toprağa, Gazze ağlıyordu.
Işıklar sönmüş, çığlıklar, gök yüzünü aydınlatan kurşunlar yağıyordu,
Daha o güneşi, ışığı tanımamıştı, insafsızca vurulmuşlardı,
kuşlar gibi dağıldılar çığlık çığlığa
Gazze ağlıyordu.
Duyan yoktu, ellerlni uzatmıştı bu kız bir umuda,
Ya enkazdan bakan kara gözlü oğlan çocuğu, hangi umudu tutacaktı?
Babası, anası vardı onunda, şimdi yok artık.
Hangi ışığa bakmalıydı?
Vuruldu onlar, onlar çocuktu,
İnsan hakları savunucuları, bunlar insan evladıydı,
dokuz ayda dünyaya getirmişti annesi onu.
Balık değildi avlansınlar, ne oldu vicdanlarınıza?
Hangi okyanusta yıkadınız, yok ettiniz?
İnsan bunlar, bunlar ana, bunlar çocuk,
kararmış bir yaşam sundunuz,
Hayatı elinden neden aldınız, neden susuyorsunuz?
Hangi yanardağda yaktınız vicdanlarınızı?
Yuvasından düşen serçe yavrusu için koşuyorsunuz,
ne oldu bunca zulmü gören gözlerinize, Kim kör etti, görmüyorsunuz?
Hangi cehennemi görecek gözleriniz?
Gök yüzü ateş topu olmuş.
Çocukları vurdunuz, onlar çocuktu!
Dünya duymuyor, o kurşun akası kulaklar sağır oldu, kör oldu,
Gazze’den ses duyulmuyor.

Gurbet Meleği