Şu gün, şu anda yaşadığım pişmanlığın adını koymak için o kadar beklemiş olmam ne garip...
Aslında ne kadar barizdi:
Ben salamadım hiç. Akışına bırakamadım. Düzeltiyorum; bırakmadım hiçbir şeyi.
Her aksağı düzeltme, herkesi koruma, her durumda dik durma... Başlıca görevlerimdi kendime atadığım...
Başıma gelen her garip, trajik, trajikomik onca şeye rağmen hiç durmadım. Ne asla olmayacaklar için ilerleme tabloları çıkarmaktan, ne asla değişmeyecek insanlarla birlikte kurguladığım var etmelerin olumlu sonuç vereceği umudundan...
Bu benim özürlülüğüm. Özür dilerim kendim. Sana gereksiz kafa mesaisi yaptırdım.
Osuracağı zaman bile tutup oda değiştirip öyle salanlardanım ben.
Sanki olan bitenin topunun kontrolü bendeymiş gibi yaşamasam da, ki hayat onu çok güzel öğretti; kendimce bir şovenist baş kaldırıydı bu kadar zorlamak olmayacakları oldurmaya kalkmak. Ya da umut etmek...
Ne olurdu ki bu kadar yaşlanmadan öğreneydim salıvermeyi...
Olmazsa olmasın canım, dünyanın sonu değil ki... Ben bu cümleyi duyduğum kadar neden söylemedim ki...
Karakterim müsait değildi diyeceğim, o karakter dediğimin çoğunun ana babamdan miras travmalar, takıntılar, düşmanlıklar ve hedefler olduğu aşikar. Optimist bakış açımdan diyeceğim, dilim dişimden çıkmıyor, her şeyin fazlası zarar...
Yüksek sesle pişmanlığımı dile getirdim. Hatta yazıyorum şu an. Bir şey değiştirecek mi bakalım.
Kendine yalan ne büyük yalakalık...
Bundan sonra:
Bana uzun, sözde samimi ama sıfırın ortası kadar boş cümleler kuranların asla kurmayacakları cümleleri duymayı beklemeyi bırakabilirim,
Bitmiş kutuları tekrar doldurmak yerine, çöpe atıp rafı temizlemeyi ya da kaldırıp rafsız yaşayabilirim...
Olanla idare edebildiğime kendimi ikna etmeyi deneyebilir,
Olmayacakları da kabul etme cesaretini toplayabilirim içinde intihar edenlere rağmen
Kırıklarımı süpürmeden de, kırgınlıklarımı sarmadan da yaşayabilecek bir yol bulabilirim.
Galiba bir kaç gece de bunu planlarken uyumayacağım...
Bakalım özürlülük baki mi...
Sohbetin orta yerinde osuramayacağımı bilsem de
Salmayı deneyebilirim belki.
İttirmeceğim kafamdakileri.İttirdikçe gözlerimden taşanlardan boğuldum.
Artık gittiği yere kadar...

17.10.2023
Serpil ŞEN