1996 yılında rahmetli Gazi Hüseyin Çeliker. Amerika’da iken bir otomobilin plakası dikkatini çekmiş.
Plaka da " Damga, mühür, madalya gibi birçok şey görmüş.
Sonra sürücüsüne bakmış.
Adamın ceketinin yakasında, bir madalya görmüş. Adam arabasını yanlarındaki kaldırıma park etmiş.
Park yerindeki görevlinin ona, Saygıyla, sevgiyle tebessüm ederek, elini sıktığını görmüş.
Şaşırmış yanındakine sormuş. "Bu adam da kim?
Bu yakasındaki neyin nesi?" Demiş.
Onlar da...
"Bu bir Gazi!"
Yakasındaki de Parple Heart" demişler. Bizim ki, merakla: " Parple Heart de ne demek?" demiş. Cevap olarak "Mor Kalpli Adam" demişler. Yakasındaki madalya da askerlik görevini yaparken, savaşta yaralananlara verilen madalya. Polis mor kalpli adama selam durur. Lokantadaki garson, ona, oradaki en iyi masayı gösterir. Hatta "Mor Kalpli Adama" yaklaşıp: Siz bizim için savaştınız. Teşekkür ederiz." diyor. Üstelik onunla hatıra fotoğrafı bile çektiriyorlar.
Madem ki, onların "Mor Kalpli Adamları var.
Neden bizim de, "Elleri öpülesi Gazilerimiz!" "Vatan Güneşlerimiz olmasın!"
"Türkiye Cumhuriyeti’nde yaşıyorum!"
"Türk vatandaşıyım diye gururla söyleyebiliyorsak!"
Bu sözleri,
Tabii ki şehitlerimiz ve gazilerimizin sayesinde!
Çünkü yaşadığımız bu toprakları onlar kanları ile sulayarak Vatan yapan!
Şehitlerimiz ve Gazilerimizdir.
Bayrağımızın üzerindeki yine, onların kanlarıdır!
Dolayısıyla, bugünkü hürriyetimiz için. O, insanlara ne kadar teşekkür etsek azdır!
Oysa ki, Bizler Devlet ve Millet olarak. Onlara ne kadar sahip çıkabiliyoruz!
Soruyorum size?
Hangimiz, Hatırlayarak 19 Eylül’de Gaziler gününü kutladık?
Dahası, yollar da yaya iken!
Hastaneler de Doktor iken!
Trende, Otobüste Metroda yolcu iken. Ve elleri öpülesi O, Gazilerimizi gördüğümüzde. Ne kadar öncelik tanıyabiliyoruz!
Yukarıda saymış olduğumuz şu birkaç vesaireler... Küçük, ama önemi çok büyük! örnekler.
Oysa, Bizler Futbol takımları için birbirimizle kavga ediyoruz. Tuttuğumuz takım yenildiğinde üzülüyoruz. Bu davranışlar Sanatçılar içinde, keza aynı. Hatta daha da ileri giderek. Onlar sahnede şarkı söylediğinde. İçimizde onlar için kendilerini yerden yere atanlar! Kendilerinden geçip! Hatta kendilerini doğrayanlar var!
Soruyorum şimdi!
Neden? Niçin? Niye?...
Mor kalpli adam yazısında okuduğumuz gibi ABD’de Bir Gazinin sahip olduğu ayrılacağına ABD’nin parlamenterleri bile sahip değil. Peki, Ya Türkiye’de: Futbolcular, Sanatçılar, Politikacılar, vesaire vesaire...
Sizlere soruyorum? Gazilerimizin günahı nedir?
Bir sanatçı gibi sahneye çıkıp şarkı söyleyememesi mi?
Ya da televizyon da çeşitli kanallar da. Özellikle, magazin programlarında. Hatta, bir dönem meşhur ettiğimiz Kaynana Semra Hanım gibi...
Her gün, hiçbir özelliği olmadan. Günde ortalama 3.200 imza atması. sanatçıyım diye ekranlara çıkanlar gibi ya da saçma sapan şarkı söyleyenler. Ajdar ve ona benzerleri... şarkı söylerken kafa şişiren insanlar gibi, olamaması mı?
Unutulan bir gerçek var!
o, da Şehitlerimiz ve Gazilerimiz olmasaydı!
O, zaman. Ne sanatçı sanatını icra edebilir!
Ne de Futbolcu Futbolunu oynayabilirdi Tabii ki, bizler de onları izleyemez, dinleyemezdik!
Onlar!
O, eli öpülesi Gazilerimiz!
Bu Vatan için gözlerini kırpmadan!
Canlarını hiçe sayıp!
Bizler için!
Vatan, Millet için,
Bayrak için!
Namus ve özgürlüğümüz için!
Kanlarını döktüler!
Evet Dostlarım!
Bu konuda hepinize...
Ve kalplerinize soruyorum...
Kalplerimizi bir sorgulayalım!
Onları sadece yılda, bir kere.. Yani 19 Eylül’de mi hatırlamamız lazım?
Olması gereken ya da olması gerektiği gibi her an her zaman hatırlamalıyız!
Ya da 19 Eylül’de bir kez Gaziler günü değil!
En az, bir hafta analım. Saygı duruşunda duralım. Saygıyla onlara şükranlarımızı dile getirelim ve sunalım!
Yani tüm haftayı Gaziler haftası ilan edelim.
Şimdiden söylüyorum!
Ona göre... Herkes hazırlığını yapsın!
millet olarak... Hepimiz! Sanatçısının... Sporcusuyla... Politikacısıyla... Onlar için şölenler, turnuvalar ve festivaller düzenleyelim! Yediden, yetmişe... Sokaklara dökülelim, kutlayalım! Coşalım, eğlenelim! Birbirimize kaynaşıp bütünleşelim! Hadi!
Ne duruyorsunuz? Şehitlerimize ve Gazilerimize Vefa borçlarımızı ödeyelim! Dinçer Dayı