ÇÖL

Ey benim kendini kurak bir çöle mahkûm eden yüreğim!
Hiç görmedin, hiç duymadın ama üzerinden geçen kara bulutlar Yağmurun habercisiydi.
En gizli karanlıklarını bile bulup çıkaran şimşekler baharın müjdecisiydi.
Kapattın pencereleri, başını çıkarmadın.

Kaç defa yağdı yağmur üzerine, bütün ihtişamıyla
Kaç defa sırılsıklam oldun
Ama hiç ıslanmadın.

Vahalar gördün üzerinde kuşların uçuştuğu
Ama onlar birer seraptır düşüncesi ve gafletin tembelliğiyle
İki adım atıp, gerçek olup olmadığına bakmak zahmetinde bulunmadın.

Ah benim kendini ulaşılmaz sanan yüreğim!
Kendini büyük görmenin kibriyle, sana uzatılan hiç bir dala uzanmadın.
Uzatmadın elini, bir el bekleyenlere
Dünyayı elde ettin,
Bir varlık kazanmadın.!
Boşa geldi geçti ömrün
Kaç gece örttü üzerine gaflet yorganını
Kaç sabah vurdu güneşin ışıkları pencerene,
Uykundan uyanmadın.
Aldığın, verdiğin sayıldı, hesaplandı,
Bilmiyorsun, elinde kaç nefes kaldı.
Ah benim deli gönlüm
Sen hâlâ uslanmadın.!

Nuriye Akyol