Derin bir iç çekip içime, soluksuz dalışlarımda vurgun yiyerek çıkıyorum
her şiirden...neden mi bahsediyorum,
pirenaların dişleri demek istediğim..
seyrelmiş, dökülmeye yüz tutmuş sevinç mısraları..bir şiirden geliyorum şimdi aynasında kendimle yüzleştiren.
imgeleri ruhuma ambargo uygularken, spekülatif nidalar atıyorum sessizce suya yazıyorum yine, o yüzden parmak uçlarımın ıslklığı, söz gelimimden gidişlerime yansıyan...

Defterin sayfalarında hepimiz birlikte, bir olmuş ve asla bir olamamış kişiliğimizin aynasında dede korkut masalları yazıyoruz.. bazen komiğiz yorumlarımızda mehmet ali erbil’in belaltı şakalarına benziyor.."anlaşılmak" ne büyülü bir kelime..

Hayat çokça kısa derken delirmiş yazarlar, oysa biz her şiirde ölüp ölüp diriliyoruz.. eksiliyoruz birazda ki ölüme haksızlık ediyoruz..

Kırmıızı ışıkta geçen beklentilerimiz var bizim, beklediklerimiz..imgelerimizin derinliği yüreğimizdeki şarampol ki tırnaklarımızı yer gibi heceleyerek tüketiyoruz kendimizi..


(...)