Lâ
Hür irademle gitmek istedim.

Ve belki bu yüzünden içeriye alındı rüya gemisi
Artık, ben de onlardan biriyim!

Günleri düşündüm. Eylülün koynunda resmettim hüznü. Resme bakınan, resimle adeta konuşan gözbebeklerine kurdum saatleri. Gecenin figüranlarını çağırdım gitmeye. Gelen olmadı. Aklımın hudutları belliydi. Kalbimle koşuşup maziye gömülmeyi tercih etmedim. İçeriye alınan gemiden yürümeye kuvvet bularak güçlükle dışarı çıktım. Kendimi okyanusun sularına bıraktım.


Öncesi,
Okyanusun mavi sularında “adı yok” bir gemi içinde ben…
Ben biraz kırgınım, özgürüm ama asla sonsuz değilim.


Sonrası,
Bir mavilik seyrettim loş ışıkların altında. “Belki üstümüzden bir kuş geçer” ümidiyle. Geceyi bilerek lambaların altında bekleyerek geçirdim. Uyumaya dirençli gözlerim yüzünden gün doğmadı. Ve o gece koruda kuşlar birbirine girdi.

Kalbi dışındaki âlemlerde her şeyin susmasını seyredenler bilirler. Kuşlar kavgalı olsalar bile yollar kıvrılır ve birbirine gülümser aslında. Yollar birbirinin ardından hoşluklar bırakarak çekilir varlık âleminden.


İşte, okyanus maviliğinde sular dalgalandı, sular köpürdü. Birden bir ağaç oldum. Kuşları selamladım. Sağ kolumda kuşlar upuzun göveren gün çiçeklerinin taç yapraklarından göz kırparak helezonlar oluşturan suyun harekelerini heceledi. Başka telaşlar başladı. İpe serdim başka telaşları. Kıpkırmızı duygularla kesişti aklımın hudutları.

Derler ki, kuşlar insanların iç âlemine sunulan kâinattaki eşsiz güzelliğin anahtarlarıdır. Keşfet onları.
Ve derler ki, incitme kuşları!
…






Mahvash / Munise Senem UÇAR