Hikayeyi aslında bilmiyorsunuz sayın seyirciler... İçimi burkan, beni paramparça eden bir vedaydı. Ardıma hiç bakmadan tek hamlede vazgeçtim. Zor bir eşikti...Tüm bildiklerimin ve inandıklarımın dışında bir konuşma...Soğuk ve mesafeli...Umursamaz ve alaycı... Sonrası imroz elbette... Mutlaka imroz...Çünkü başka türlüsü güç...
Bir yerde okumuştum vaktiyle. Şöyle diyordu. ’’Pişmanlık telafisi mümkün olmayan hatalardır’’ İlk kez bir pişmanlıkla yüz yüze gelmemek için atılmış bir adımdı... Oysa sayın seyirciler aslında hiç bilmiyorsunuz ki hatalar ve pişmanlıklar oldum olası beni zerre korkutmaz. Neydi bu kez olan peki? Neydi o takılı kaldığım eşikten geri döndüren? Bir yerde inancım kırıldı sanıyorum ki...Yoksa sonuna kadar gidip, dibi görmüşlüğüm de olmuştur elbet... Dip ne kadar dip diye merakla test ettiğim de... Sonra hep aynı yerde, son vapuru kaçırıp İmroz a sığınmışlığım da...
Evvel ve kalbur zamanlar geçer...
O şahane şarkıda geçen şahane sözler gibi:
’’Her acı büyütür içindeki çiçeği
Dönersin kendine,budur aşkın gerçeği’’
Ve elbette aşktıysa o...