Nasıl hayret ederdim oldukça yaşlı insanların anne ve babasından söz ederken, söz daha yüreğinden diline düşmeden gözyaşlarının yüzündeki küçük dereciklerden taşkın bir sel gibi akışına...
Bu yaşına gelmiş ama anne ve babasını daha dün kaybetmiş gibi üzülüyor diye düşünürdüm.
Hiçbir acıyı yaşamadan anlamak mümkün değilmiş meğer. Bu en yakınınızın acısı olsa bile.

Artık hiç kimseye karşı önyargılı değilim eskisi gibi. Yarasız ağaç, dertsiz insan yok biliyorum. Etrafımdaki insanlara "ne güzel gülüyor,hiç mi derdi, tasası yok" ? Diye bakmıyorum artık.
Kimbilir yüreğinde uyuyan ne acıları var diyorum.
Ve ben artık kimsenin derdini anladığımı ve kimsenin de benim derdimi anladığını düşünmüyorum.
Çünkü insan yaşamadığı acıyı sadece anladığını zannediyor.
Yaşamak ve anlamak çok farklı şeyler.

Yaşlandıkça insan gözlerindeki baraj kapaklarını da kapatamıyor artık.
Düşen ilk damladan sonra durdurmak mümkün olmuyor ve hepsi birden boşalıveriyor gözyaşlarımız.
Bu duygu yoğunluğu da yaşlılığın belirtisi, yaşanmışlığın sonucu olsa gerek...