Günaydın Baharım…
Sevmeyi öğretenim, aşk kokulum, tutanım, unutulan yanlarımı umursayanım, aşkı sayanım, varlığımı yerine koyanım, günaydın…

Yalın ayak sevmelerimin delice seven sultanı, günaydın kraliçem…

Ki ben hep fakir sevdim seni, en fakir sevdim, en aç, en yoksul, en çulsuz, en demir kokulu, en elleri demir yağı bulaşmış cinsinden…

Ve hep güzel sevdim…

Ulaşamadığı pembe panjurlu, yeşil bahçeli, etrafı duvarsız orman içinde huzurlu bir evi özleyen fakir gibi ki sen benim tüm renklerimin içinde barındığı şatom oldun,

Üstüne kıyafet alabilmek için arefe gününü bekleyen işçi çocuklarının kısa mavi şortu oldun sen benim için, iki yanı cepli, sokakta iki cebi de dolduran mutlu ellerimin güzel sığınağı,

Bazen iki elimde iki demir birbirine kaynak yaparken çıkan alevde gördüm yansımanı ben, o yüzden demir kokulu sevdim, onları birleştirirken bizi bağladım aslında renk değiştirmiş melez avuçlarımla…

Yani sevdim meleğim.

Günaydın, hasretim, özlemim, varlığım…