Hani aniden elektrikler söndüğünde elinin aradığı bir fener vardır. Hani tüm karmaşalardan, kavgalardan uzakta hissettiğin bir durak, hani arkasına saklandığın çiçekli bir duvar, hani en kötü hissettiğin anda ayaklarının gittiği bir adres, parmaklarının tuşladığı bir isim, bir numara… İnsan hissetmek istiyor onun orada durduğunu, gitmeyeceğini. İnsan karanlıkta kaldığında ondan bir ses, bir soluk bekliyor. En büyük mesele o ortasında kaldığın karanlık olmuyor. O fenere uzandığında onu yerinde bulamamak oluyor. Onun varlığını hissetmek istediğinde, hissedememek oluyor. Tüm karanlıklar birleşip üzerime gelse ne olur, o var diyorsun. O cenk alanının tam ortasında sırtını ona yaslamak istiyorsun, bir bakıyorsun ki o yok. Ne sesi var ne soluğu. Yapayalnız hissediyorsun. O karanlıkların hepsi birleşip üzerine geldiği için değil, o sırada o orada olmadığı için kaybediyorsun.
Selim Akgün