UMUTLARIMI
KAYBETMEK İSTEMİYORUM

Etrafıma bakıyorum

Umutlarını koruyandan daha çok umutlarını kaybedenler var hatta daha kötü günler göreceğiz bunlar iyi günlerimiz diyenler var.

Ve hatta bir daha eski günleri göremeyeceğiz diyecek kadar keskin konuşanlar var..

Bir başka güruh her şeyin daha güzel olacağını sabretmemiz gerektiğini inanmış gibi topluma aktarmaya çalışıyor..

Bense arafta kalmış gibiyim

Güvenimi kaybetmiş insanlar kendilerine inanmamı bekliyorlar.. Oysaki zikzaklar güveni kaybeden en büyük enstrümanlardır..

Bana umut vermek isteyenler kalbimi değil önce aklımı ikna etmeliler. İkna olmak bir mantık silsilesidir Duygu sarmalı değildir. Zira geçmişte haklı çıktığım onlarca hadise yerinde duruyor..
Hamasetin tükendiği aklın ve mantığın hakim olduğu bir evreye doğru sürükleniyoruz.

İnanmak güvenmekle eş değerdir güvenin olmadığı bir yerde inanç olmaz.

Bütün bilgilerimi ve tecrübelerimi harmanladım ve nereye gidiyoruz diye kendime sormaya başladım.

Aldığım cevap hayatımızda ve sistemimizde köklü bir değişiklik yapmadığımız müddetçe sonuç umutsuzluk ve karamsarlık...

Kendine ve başkalarına Umut pompalayanlara ise şüphe ile bakıyorum.
Aslında onların haklı çıkmasını ne kadar da istiyorum biliyor musunuz.
Lakin aklım ve mantığım bunun imkansız olduğunu bana hatırlatıyor.

Çünkü ilkelerimiz ve yaşadıklarımız gideceğimiz limanın alametleridir.

Yaşadıklarımızı değiştirmediğimiz müddetçe gideceğimiz yeri değiştirmek imkansızdır bunu bize tarih acımasızca söylemektedir

Nihayetinde derin bir kirilmaya doğru gidiyorum. Ya ben yaşadığım topluma yabancılaşıyorum ya da toplum bana yabancılaşıyor..