1
Yorum
8
Beğeni
0,0
Puan
621
Okunma
yap bozun parçaları eksiliyor giderek anılarda
canlandırma yapamıyor zihnim
gözlerimin perdesini indirip
dalıp gittiğim o siyah beyaz sahnede
senaryoyu tekrar okuyayım diyorum
ama kimi sayfalar boş
kimi yırtılmış
kimi yıpranmış
kimi yerde mürekkep dağılmış
dünü olmayan biri olmaktan korkuyorum
sen de korkuyor musun ben gibi seni kaybetmekten
üstelik hiç kimseye
bahsedememekten
çocukluğunu
en nihayetinde kendini
zamanın dişlileri nasıl da öğütüyor
mekanlar
şehirler değiştikçe
giderek yalnızlaşıyor kalabalıklar
kaldırımlar eskidikçe parkeler yenileniyor
ve bütün gölgeler birbirine benziyor
...
uyuyalım hadi
perdeyi aralık bırak
aynı ayı seyredelim
aynı ışığı
aynı karanlığa kapayalım gözlerimizi
Cevap Yaz