Buralar kötü, soğuk.. Buralar çok acımasız..

Kimseye borcum yok.. Çünkü kötü günlerimi yalnız kendimle yaşadım.

Elimden tutan olur diye bekledim hep. Olmadı. İyi ki olmadı. Sonunda bana kalan yine kendimim.

Hep ürktüm. Çok korktum. Çekindim. Yaptığım her yanlışın altında biraz daha ezildim. Böylece köreldim. İnsanlara ne kadar yabancıymışım gördüm. Soğuk bir his içimde onlardan o da emanet olan. Ama kötüsü ne biliyor musun, ben kendime de yabancıyım artık.

Söylediğim sözler, sergilediğim davranışlar bir deliye aitti, biliyorum. İnsanlar bundan zevk mi alıyordu, onu bilemiyorum.

Öyle heybetli durdular karşımda. Dost gibi, ama uzaktalarmış hissettirerekten..

Acı bu dünya bazılarına, çok iyi biliyorum. Kaçabilen kaçıyor tuzaklardan. Benim gibi saf olanlarsa o tuzağa öyle bir takılıyor ki, unutamayacağı dersler alıyor hayattan.

Evet bir ders belki, ama acı bir ders. Sonuçları neler bilmiyorum. Kalbim bu dersten ne izler kazandı, ya da kaybetti bilmiyorum.

Kazanmaktan çok, aslında kaybettim gibi geliyor. Çünkü ben eski Ahmet olamıyorum artık. Gülemiyorum, hatta gülümseyemiyorum.

Sahibinden şiddet görmüş bır köpek gibi artık güvenemiyorum kimseye.

İyi olanları da siliyorum bir kalemde. Kırıyorum döküyorum. Artık ben..