Farkındayım,sana gitme demek,kayan bir yıldızın önünü kesmeye benziyor. Bu yüzdendir gidişini kabullenişim. Aynalara eskisi gibi bakamayışım. Hatta artık güzel bile olmayışım bu yüzden. Aynı hikayeyi paylaşanlarla dertleşiyorum sessiz,sözsüz.
Oturup iki nefes çekıyorum içime cümlelerinden. Sigara da neymiş,diyorum, benim bağımlılığım okuduğum şu bir kaç cümlede gizli. İşliyor ruhumun en bilmediğim yerlerine. Öylece keşfediyorum o yerleri bende.
Biliyorum aslında tüm yaşanan gerçekleri,dönen dolapları,aldatmaları,kandırmaları...Kabul etmek çok yaktığı için reddetmek geliyor içimden. "Ey içim",diyorum,"Ey içim,sen uyma onlara. Sen kalbinin sesini dinle"
Bir gün,bir yerlerde hisseder misin bilmiyorum. Yoksunluğun ızdırabı sarar mı senide? Vâr olabilecekken yarım kalmış hisseder misin? Ya da ihanet eder misin bedeninle?kalbinle? Düşünmesi yaşaması kadar zor bunu. Ne olur ihanet etme...

(insanın kendisiyle söyleşisi-2)