Boynumda kalan ruj izine aynada uzunca bakıp çocukluğumun bilmem kaçıncı yaşında yüzümde gördüğüm gülümsemeyi yakaladım bugün. O izi izlerken aynada, salıncaklarda sallandım, kendimle saklambaç oynadım ve hemen buldum kendimi. O meşhur koku üzerime sinince donup kaldım yerimde. Donup kaldım ki bir hareket uçurmamalıydı onu üzerimden. “Şimdi nerede olmak isterdin” diye sorsalar, “şimdi durduğum yerde” derdim. Bir dokunuşla, bir sarılışla çalıya çırpıya can katıp renk veriyordu parmaklarındaki ojelerin. Bu sabah diline dua diye düşüp öpmüşüm yüreğini, teşekkür ederim. Senin o bembeyaz kalbine bir değer olarak değmek demek, arşa uzanıp değmek demek benim için. Adımlarını bana doğru attığın dakikaları dolduruyorum muhteşem anılar kumbarasına. Bir gün her şeyine küsersem bu yuvarlağın, açıp her birini tekrar tekrar izleyeceğim. Bir gün gitsen bile, bıraktığın tüm izlere yine teşekkür edeceğim.
Selim Akgün