Sırf dört küçük faragraftan oluşan küçücük bir makaleye ne çok şey sığdırılmış.
Hayattaki vazgeçilmezlerimiz çüşkusuz hayallerimizdir. Sanırım hayal edemediğimiz vakit, ölüme teslim olmuş oluruz. Peki ya hayal edip de olamadıklarımız, yaşayamadıklarımız, o fantastik hedeflerimiz ve son durağımız olan yalnızlığımız?
Okurken yazınızı aklıma Oğuz Atay'ın şu sözü düştü: "Gel seninle bir kez daha ağlayalım. Yaşanmışlara, yaşanmamışlara, bir de hiç yaşanmayacaklara.” Bir faydası var mı ağlamanın? Evet, yok elbette; ama, ağlamak en azından içimizde büyüyen zombileri, bir anlık da olsa, güçsüz kılabilmekte.
Kanımca, iyi yaşamanın, iyi hayatın amacı ne pahasına olursa olsun "büyük" olmak olmamalı. Bir hedefi olsun insanın, evet;" ama nihayi hedef hedef" olmamalı, bana göre. Önemli olan o hedefe varmak için hangi yollardan, nasıl geçtiğimizdir. Kısacası, çok ağır darbeler yemeden, yara bere içinde kalmadan, hatta zevk alarak, bir şeyler öğrenerek yol almaktır. Bana göre, varsın hiç de hedefe varılmasın sonuçta vs.
Bunun yanında bir de yalnızlıklarımız alternatif olmaktan ziyade zorunluluk olarak karşımıza dikiliverir. "Daha" mutlu olma arzumuz önceliğimiz olur; çünkü başkaları tarafından incinmek, kırıp dökülmek istemeyiz. Zira, insanın insana kötülüğünü duyup gördükçe, kendi kabuğumuza çekilme istemi kaçınılmaz bir seçim oluveriyor. Tıpkı dediğiniz "vaaz" gibi: "İnsanları seviyoruz, insanların birbirine yaşattıklarını sevmiyoruz.." Sosyal varlıklar olarak yalnızlığı seçmemiz uzun vadede ne denli faydalı? O da belki ayrı bir tartışma konusu... Hem siz zaten bu sorunun kapısını aralamışsınız: Buyurun, devam edelim..!

Düşündüren güzel bir yazıydı.
Çok teşekkür ediyorum,
Saygılarımla, sayın cointreau