Bu yazıyı belki on yıl önce, yeni yeni yazdıklarımı sosyal platformlarda yayınlamaya başlamışken, aynı burası gibi bir edebiyat platformuna" kendinizi tanıtın" bölümüne yazmıştım.
Birkaç sebepten o platforma yazın koymaktan vazgeçince tanıtım yazımı da kendime anı olarak saklamak istemiştim.
Bu gün, yazıp unuttuklarını arasında gezinirken buldum. Nasıl da değişmemiş dedim bazı şeyler. Ya da ben hala aynı pencerenin önündeyim...Görmeye heves ettiklerim aynı...
...
Hayat, her gün aynı resme bakıp, her defasında başka bir şey görmek gibidir... Benim baktığım resim biraz karışık... Bu yüzden bakışlarım yeni keşiflere alışık... Dünyanın aydınlığa borcu kabarık muhakkak.O yüzden umutsuzluk revaçta ve gülmeyen yüzler bir koca güruh..
Ama gökyüzüm hala mavi, suyum hala berrak, yapraklarım hala yeşil ve uzaktan gülümseyen çocuğumun kazağı mor... Henüz vazgeçmedim hayal kurmaktan...
Baktığım resimde hiç değişmeyenler ve her baktığımda değişen gölgeler var. Fırça darbelerinin arkasında fısıldayan küçük cinler... Her defasında adını değiştirdiğim renkler...
Biliyorum sandıklarım kadar cahil, bilmediğimi düşündüklerim için öğrenciyim. Herkes kadar gürültücü ve herkes kadar sessizce bakıyorum resmime... Gördüklerimi yazıyorum elim yazdığınca, Türkçe... Ve gör-e-mediklerimi çokça... Bitmiyor ne kadar yazsam... En çok da okuyorum, diğer resim seyyahlarını... Biraz kıskanarak, biraz imrenerek belki... Ama kesinlikle keyifle...

Usluzen
Serpil ŞEN