Anladım ki, aslında hiç kimse özgür değil ve her insan, önce kendine mahpus.. Kurulan her hayal bir zincirin halkası ve tek varılası yer kendisi..

Bir "iç" sesi, bir kalp ağrısı ve alabildiğine uzanan bir boşluk.. Ta ki, hayat denen sarhoşluk, geçinceye kadar..

O boşluğa seslendim dün... Duydum sonra.. Duydum, koskoca bir ömürden kalan o "hiç" sesi..

Bazen anlamak için, kanamak gerekir.. İçin için kanamak.. O sızının ardında saklı sır.. Ki tam yarım asırdır orada..

Bazen yolu bulmanın tek yolu, gidilecek bir yol kalmamış olmasıdır.. Seni kuşatan, üstüne gelen, çullanan ne varsa "hükümsüz" kılınır burada.. Der ki bir ses..

"Gel! "

Zifir bir sessizlik ummanında, yönsüz korkuların arasından fısıldar..

"Gel! "

"Sen ki ey günaha batmış kulum! Benden ümidini kesme. " Gel! "...

" Sığınılacak tek yer benim! İstenecek tek makam! Ben bağışlayan, tövbeleri kabul eden, şeriki ve ortağı olmayan Rabbinim!
Zikret kalbinde beni! İsmimle gel!

Dersin ki, "Ama Rabbim! Seni anacak yüzüm yok, günahım çok nasıl çıkarım ahrette karşına? "

Der ki, "Hidayeti veren benim! Mülkün sahibi benim! Ben affedenim, Kerim olan, Aziz olan, Vekil olan, Semi olan, Basir olan benim! Gel! "

"Allah’ım bu öyle tuzak ki! Bu kör karanlık bir kuyu. Ben nasıl kurtulurum bundan? "

Sonra yetişir ayet...

"Ve mekeru ve mekerallah vallahuhayrul makırin...

Onlar tuzak kurarlar, Allah da onların tuzaklarını bozar. Allah tuzakları bozanların en hayırlısısıdır... "

Sen gidemezsin, O gelir.. Ve başlar zikir..

Allah, Allah, Allah...