Groteskti anlayışı ifade eden dillendirme, kişinin çevresinde olup bitenleri kişinin kendi içine aktarıp, içte anlamlandırıp yorumlamasıydı.

Kişinin kendisine dek kişinin kendi içsel duygularını, kişinin kendi içsel okuyuşlarını, kişinin kendi içsel seslendirmelerini belirten bir kavramdı.

Groteskti anlama tekil yaşam içinde ve sürü yaşamı içinde dıştaki kişiler arasında vücut diline dönüşüyordu.

Kişiler kolektif alan içine groteskti mana anlayışlarıyla birlikte geldiler. Groteskti anlama bencillikler üzerinde anlaşılabilen bir içgörü diliydi.

Totemi mana anlayışı tarihte ilk kez izole bir alan içinde iç görüyü de içerip onu da aşacaktı. Totemi mana anlayışı düzgün salınımlı sosyal bir alandaki ortak eğilimlerin üzerinde ortak modülasyonlarla senkronize olmaya başlayacaklardı.

Sürü iç güdüsünü, rast gele ortaklaşma yerine; totemdik dil kendisini günlük rutinlerin iş bölüşümü içindeki türü sosyal düzenlemeleriyle birlikte ortaya konmanın belirmesiydi.

Böylece izole bir alan sınırlı sayıda nüfusla, sınırlı bir alan içinde belli konuları iletime işi içinde kontrol etmeyi başarmanın etkisiyle manayı ortaklaştı. Bu ortaklaşmalar düzenli birer anlamdı. Anlamlar simgelerde eşleştirilmekle sembolize edildi.

Totem alandaki groteskti duygulu vücut dili; işaret sel ortaklaşmaları, resim dili gibi ortak sembol işaretleriyle ve dramatize hareketlerle eşleştirmenin bir anlatım ve anlaşma dili seremonisine dönüştü.

Böylesi niceli birikmelerin etkisiyle kuş dili, totemi bir kolektif alan içinde vücut dilinden semboller diline doğru faz kaymasına uğradı. Bu faz kaymasın da "içsel semboller yerine dıştan semboller üzerine mana bindirmenin, dilini" ortaya koydu.

Semboller dili dıştan özneler arası ortak anlamanın mana diliydi. Bu sembollerin her biri bir totemdi. Totem de sembollerle manayı söylüyordu.

Semboller bileşimi olan mana, totem olgusuydu. Totem olgusu giderek birçok sembollerden bir tek totem kutsamasının yalınlığına dönüşecekti.