Dün anneler günüydü. Alışkanlık işte, elim telefona gitti. Dedim, "Anneler günü bugün. Telefon bekliyor benden. Arayayım da kutlayayım, halini hatırını sorayım, sevinsin annem."

Sonra içime bir ateş düştü. Ama benim annem yok ki. Öldü.

Sonrasında babalar günü var. Ama benim babam da yok ki. O da öldü.

Bayramları hiç sormayın, benim kutlayacak bayramım da yok.

Anne! Baba! Ben küçükken gittiğiniz yere beni de götürürdünüz. Bu kez bensiz gittiniz. Arkanızdan çok ağladım.

Bu özel günler beni iyice üzmeye başlamışsa, bayramlar başıma kara geliyorsa bir ayağım çukurda, sıra bana geliyor demektir.

Siz kutlayın. Ben hiç bir şey kutlamak istemiyorum. Üzüntümü tetikliyor, içime çok büyük bir ateş düşüyor, günlerce hiç sönmüyor. Bir de bağrımda kocaman bir taş var sanki, çok da ağır. Mengenede sıkılır gibi her tarafım sıkılıyor, en çok da kalbim.

Tüm özel günler ve bayramlar sizlerin olsun. Ben hiç birini sevmiyorum. Bayram mı kutluyorum, taziyeleri mi kabul ediyorum, bilmiyorum. En azından bir kalbim olduğunu hatırlıyorum, gözlerimden yaş döküldüğüne göre taşlaşmamış demek ki. Ya taş kalpli olsaydım, yine acı duyar mıydım ki?Bilmiyorum.

Ağlamak bir bakıma güzel şey. İyi tarafı, bir kalbim olduğunu hatırlatıyor bana. Bir de herkes için ağlanamayacağını.

Vecdi Murat SOYDAN
15 Mayıs 2023, Isparta