Ara ara kafa karışıklığı ve ne yapacağını bilememe durumları oluyor. Bazen de canımın hiç bir şey yapmak istemediği zamanlar. Çoğu zaman da istemediğim şeyi yapmak zorunda hissettigim ve yaparken hayata olan hevesimin kaçtığını fark ediyorum. Bir boşluğa düşüyor gibi hissediyor ama daracık bir kuytuda buluyorum kendimi. Kendi içimde kendime sığınıyorum. Anlata bileceğim ya da beni anlaya bilecek hiç kimseyi etrafımda bırakmadığımı o an anlıyorum. "Herşeye ve sana rağmen seni anlarım" diyenler bile yok şu an. Sadece yalnız kalmak istediği mi ve bu yalnızlığın bana acı verdiğini ama buna rağmen bunu sevdiği mi fark ettim. Kimseyi suçlayamam beni anlamadığı için. Bazen kendi kendimi bile anlamakta zorluk çekerken birine bu yükü yüklemek büyük bencillik olmaz mı?
Sizi size rağmen seven ve anlayan insanları kendinizden uzaklaştırmayın bu sadece size acı verir. Kıymet bilin. Seveni sevin. Değer vereni baş üstünde tutun. Size hayatı zehir edenler için kendinizi heba etmeyin.
Fark ediyorum da ne kadar çok fazla değer vermişiz bizi anlamayan insanlara. Hep bir unut demişiz bir umut. Ve her seferinde bir bir tükenmişiz. Hiç kaldığımız evrede tanımışız kendimizi. Yorgun ve hevessiz. Güvensiz ve kırılgan. Hep eksik hep yetersiz.