Bu dünya gürültüsünü kafam kaldırmıyor. Sessizliği dinlemek i
istiyorum. Bu şehrin ışıkları altında yürümek ve huzurlu bir yerde oturmak istiyorum. Mavi göğün kandilleri eşliğinde ve ayın parlaklığında kendimi kaybetmek ve uçsuz bucaksız gök kubbenin altında sonsuzluğu izleyerek uyumak istiyorum.

Yarınlara olan inancımızı yok edenler, geleceğe olan umudumuzu çalıp, gözbebeklerimizdeki parıltıyı söndürenlerden uzak, farklı bir gezene ışınlanmak istiyorum.

Bu cihanin arbedesinden sıyrılmak, şu hayat telaşesinden zihnen, bedenen, ruhen, kalben aranmak istiyorum.

Su gibi akıp giden zamanın peşinden koşturmaktan yoruldum. Peşi sıra sürüklediği yetmiyormuş gibi düşe kalka her yanımızı yara bere içinde bıraktı. Yaralarımız dikiş tutmuyor, merhem olmaya gelenler tuz basıp gidiyor. Kapanmayan yaralarla kaldık baş başa, çaresiz kimsesiz ve güvensiz duygularla...

Boş boş duvarı izlettiren dertler yığını olan hayatımda, gökyüzünün mavisine tutundum. Mavi umuttur derler, ben mavinin samimiliğine, dostluğuna sığındım.

Ben bu dünyaya geldim geleli bu çağa hiç alışamadım Bu çağın insanlarını hiç sevemedim. N’olur beni bu çağdan kurtar ya Rabbim.
Ayten Demirel