"Çook eski zamanlarda üç sokaklı bir mahalle varmış.
İlk sokağın adı "Eğer sokak"
Burada yaşayan tüm insanların hayatı bir takım ön koşullara bağlıymış. Birbirleriyle ilişkilerini bile bu belirlermiş.
“Eğer çocuğum okulunda başarılı olursa , o zaman onu çok seveceğim"
" Eğer karım her dediğime evet derse ..."
" Eğer kocam çok para kazanırsa..."
" Eğer komşum makam sahibi olursa..."
Dolayısıyla herkesin birbirini acımasızca yargılayıp, tarttığı ortamda dostluk çiçekleri asla açmazmış.
İkincisi "Keşke sokak"
Çok mutsuzmuş insanlar burada. Hep geçmişte yaşadıkları için hiç gelecekle ilgili güzel hayaller kurup harekete geçemezlermiş. Tembelmiş hepsi. Bütün gün, her şeyden şikayet edip durur, yanlış olan hiç bir şeyle mücadele etmez, sadece mız mız kaderlerine söverlermiş.
Üçüncü sokağı merak ettiniz değil mi?
"Rağmen sokak"!
Mahallenin en mutlu sokağı buymuş. Tüm yokluklara rağmen, umutsuzluğa düşmezlermiş. Yere düşene el uzatır, üç lokmanın birini paylaşır, en karanlık gecenin sonunun aydınlık olduğuna inanır, kargacık burgacık pencerelerinin içine sardunya saksıları dizerlermiş.Tokgözlü, onurlu, sokağını seven insanlar yaşarmış burada.
Düşündüm de...
Türkiyem tarihi boyunca her zaman bir "rağmen ülkesi" oldu.
Ülkenin dört bir yanı işgal altındayken, tüm yoksulluğa, cehalete rağmen, salgın hastalıklara rağmen, ordu ve silah yokluğuna rağmen...
Kurtuluş Savaşı mucizesini yazan ülke biz değil miyiz?
Asrın felaketi başımıza geldiğinde, görevlendirilmedikleri halde atlayıp gelen madencileri, canını hiçe sayan inşaat işçilerini, kuru incirlerin içine cevizleri doldurup, tok tutar diye gönderen Anadolu kadınını, depremzede çocuklar mutlu olsun diye minare mikrofonundan Ali Babanın Çiftliğini söyleyen imam Ömer amcayı... unutabilir miyiz?
Rağmen ilginç kelimedir bakın. Başında olumsuz bir kelime olur, sonunda olumlu.
Karanlığa rağmen aydınlık.
Kötülüğe rağmen iyilik.
İşte size günün hediyesi:
RAĞMEN ❤️
Hadi, kurun cümleleri, geleceğe dilek feneri gibi yollayalım...
Derleme
(A.Hktnkçmz)