Artık dayanamıyordum öyle bir raddeye gelmişim ki hiç tanımadığım bir insan bile çektiğim ızdırap acısını görüyor ve bana “Nasılsın” diye bile soru soruyordu. Tanımadığım insanların bile sevgilerini hissettim ama babam ve annemin sevgisini asla. Babamın gözlerinin önünde o hiç fark etmeden büyüdüm, bir kere bile yaptığı psikolojik şiddete

“Beni affet kızım”

Diyemedi. Babam ilgisiz tarafını annem gibi bana da gösterdi, ama ben annem gibi gitmedim, asla bırakmadım içten içe seviyor ama gösteremiyor baba işte dedim. Ama nasıl öldüm biliyor musun? Nasıl canım yandı biliyor musun? Onun o soğukluğun da küçük bir kız çocuğu öldü hem de gözlerinin önünde ama babam hiç görmedi biliyor musun? Babamla çok şeyler atlattık, birbirimize en yakın olmamız gerekirken bile beni itti. Annemi hatırlattığım, ona benzediğim için senelerce yüzümü görmek istemedi. O kadar ağır bir travma bıraktı ki gerisinde babam artık hiç bir kadına güvenememe bana ise hayatı zindan etmeye karar verdi. Annemin cezasını ben çektim. Tek suçum bu mutsuz evliliğin içerisine doğmak, iki bireyin aile bağlarını çekiştirmek için zorla dünyaya getirilen bir bebektim yalnızca.