Hayatım boyunca insanları mutlu etmenin beni çok daha mutlu edeceğine inandım. İnsanları mutlu etmek için bu kadar debelenirken bu benim görevimmiş gibi davranan insanlarla çevrildi hayatım. Sevdiğim insanlara sevgimi göstermekten hiçbir zaman gocunmadım, gocunmam da. Sevmek ve sevilmenin insanlara özgü bir duygu olduğunu ve insana en çok yakışan şeyin bu olduğuna inandım. İnandığım şey için çok fazla taviz verdiğimi yediğim darbelerden sonra anladım. Doyuyor muydum peki darbelere? Asla.

Bana aklın mı kalbin mi diye sorsalar, başlangıçta aklım derim ama yine kalbime yenik düşerim bilirim. Etrafımdaki insanlar ne kadar mantıkçı olduğuma inansalar da duygusal bir yanım var benim. Sevgi gördüğümü sandığım an sevgimi göstermek isterim. En ufak ilgi görmek beni dünyanın en mutlu insanı yaparken, başkalarına gösterdiğim ilgi onlara yetersizmiş gibi gelir çoğu zaman. Hep daha fazlasını isterler. Gösterdiğinde ne olur peki? Hiç. Sen bir hiçsin onların gözünde.
Bunu farkına vardığım an ne yazık ki büyüdüğümü anladım. Şimdi ne zaman ederi kadar değer versem beni kalpsizmişim gibi algılayan insanlarla doldu. Bir insan iyiyken neden bir anda tepkili davranıyor diye sorgulamak kimsenin aklına düşmedi çünkü onlar hayatlarında hep kusursuz insanlardı..

Hayatım boyunca aşık olacağım insanı aramadım biliyorum ki o bir gün beni bulacak.
Hayatım boyunca bir dost aramadım biliyorum ki kırık kalplerin sesini duyan biri var.
Hayatımı umutsuzluklara bağlamak aklıma gelmedi çünkü içimdeki çocuk hiçbir zaman ölmedi.
Ruhum çocukken bir başkasını kirli sevemedim çünkü bilirim ki çocuklar iki çift gözde sadece sevgiyi ararlar.
Çok kırılmışlıklarıma rağmen kırıldığım parçaları insanlara batırmayı denemedim.
Çok yara aldım ama kimseyi pansuman niyetinde görmedim.
Çünkü ben bilirim ki insana kendisinden başka iyi gelen yok.
Ben iyi bilirim ki beni benden başka dinleyen yok.
Ve ben şunu çok iyi bilirim ki sevgiyi gerçekten hak edene verdiğinde o mutluluğun tarifi yok.

Duygularımın tarifi hep aynı lafa hep aynı yola çıkacak çünkü benim kalbimden başka bildiğim bir dil yok.
Ve benim yazmaktan başka bir ilacım yok.
Yine dert dökülesi bir gece, çünkü yazmaktan başka yolum yok.