Bir çocuğa benzer hayat. Kimi tarafta oluşan hadiselere verilen ani ve tutucu tepkiler, kimi tarafta çaresizliğin getirdiği çırpınışlar. Pahalı şeyler satan dükkanların önünde hayatın acımasızlığı ve kibir satın alan insanların bakışlarına aldırış etmeden yağmur birikintisinin üstünde zıplayan bir çocuktur hayat. Belki de bir madalyon gibidir. Bir tarafından acımasız diğer tarafından öğretici ve yaşlı. Evet yaşlı. Çünkü ancak yaşlı insanlar bizi bazen duyamazlar. En çok bağırmak istediğimiz anlarda boğazımız düğümlenir. Bu sessiz haykırışları hayat pek de işitmez. Bittabi bu durum bizi hayatın acımasız olduğu düşüncesine iter. Ancak madalyonun diğer tarafına bakmayı denediğimizde hayat bize aşkı, inançları, bağlanma duygusunu öğretir. Aslında bizim hayata sessiz haykırışlarımız kadar hayat da bize sessiz şekilde haykırır. Kendinde bir mutluluk olmadığını, ona bağlandığımızda huzursuz ve mutsuz olacağımızı anlatmak ister ancak hayatı yaşayan insanlar buldukları geçici heveslere ölümüne bağlanırlar. Sonrasında bizim gözümüzde acımasız olan yine hayattır. Bir kere olsun hatayı kendimizde aramayız. Allah’a kulluk etmek için geldiğimiz şu fani dünyada sürekli bir şeyler anlatmak, sürekli bir şeyler başarmak, sürekli diğer insanların takdirine layık birisi olmaya çalışmak ve bu hengâmenin içinde görevimizi, kitabımızı, kendimizi ve ruhumuzu unutur halde geldiğimizin farkına varmayız. Hata bizde olmasına rağmen insanoğlu olarak yine suçu hayatın kanunlarına atarız.Halbuki hayat içinde yaşayanların eninde sonunda toprağa gittiğine çokça şahit olmuştur ve bunu bize haykırmaya çalışır. Dilsiz ve yaşlı bir ruha benzeyen bu süreli madalyon, ışığıyla gözümüzü alıp bakışlarımızı başka yöne çevirmeyi hedeflerken biz onun ışığıyla gözümüzü kamaştırıp ışık güzele vurur diye kibir ederiz. Ancak bu ışıltılı madalyona karşı gözümüzü kapattığımız anda, bize dertlerimizi verip derman için ona koşmamızı isteyen bir Allah’ımız olduğunu hatırlarız.