Hayatın dudaklarında tükenen sigara gibi yandı ömrümüz ne sevilebildik ne de sevebildik. Kimseye zerre nazimiz da geçmedi öylece kaldık. Sanki hayat gül gulistandi da biz dikenleriyle savaştık yazdık siirlerimizi. Konuşamadık gözüm hatta konuşmayı bırak aglayamadik dahi. Yanlış anlar ezik sayarlar diye gizli gizli döktük tuz ruhunu yüreğimize. Kendimizden saklar olduk sevmenin renklerini. Ara tonlarıni çıkarttık ezberimizde kaldığı kadar yaşadık öyle böyle. Ne kulumuz ne dumanimiz kaldı be hayat.

Sende sevmissin dedin ya, hani alaycı bir gülüş gizliydi dudaklarinda evet sevdim ama ağır suç işlemişim gibi hasta saydılar beni. Aşk dedim karanlığa ususen yarasalar gibi korkup kactilar magaralarina. Sonra neden oyleymisim boyleymisim. Neymisim ben, sen söyle hadi neymisim? Neysem neyim kulsuz, dumansız bir izmaritim belkide.

Kalan bize kalır.
.