Ben kusursuz değilim.
Yanlış yaptığım çok şey oldu.
Sahip çıktım yanlışlarıma. Benim yanlışlarımdı bana aitti. Bilip bilmeden isteyerek yada istemeden yaptıklarımdı. Sarılmadım yalana, etmedim inkar. Yanlışlar benim eserimdi.

Sen ise benim kusurum. Paldır küldür yuvarlandığım, ne olduğunu anlamadığım, sorup sorgulamadığım, tadına doyamadığım kusurum.Utana utana sevdiğim, dudaklarımdan önce alnımı öpenim, Hakka’ a helalim dediğim, acısına eyvallah, tatlısını şerbet diye kana kana içtiğim, aşkıyla seviştiğim tek kusurum.

Ama bazen insan kendi olmaktan yoruluyor.İşte ben de bu yüzden aklımın odalarına kırk kilit vurdum. Mecburdum. Ben kusurumu çok sevdim. Düzeltemediğim yanlışlar, gerçeğini bildiğim sonu gelmeyen yalanlar, sevildiğime inanarak geçirdiğim koskoca anlar.Mecburdum kilit vurmaya.Kusursuz kalmaktan korkuyordum.

Ve ben korkmaktan yoruldum.

Yalanların altında ezilmekten yoruldum.Göz yumaktan, yutamamaktan, inanmaya çalışmaktan, inanmamaktan, aptal yerine konulmaktan yoruldum.Yanlış anladımlarla, olabilirlerle solumaktan yoruldum.

Bir yalan binlerce hayal kırıklığım, bir yalan umutlarımın yıkılışı, bir yalan sevilmediğimin kanıtı, bir yalan dağlarımın yerle bir oluşu, bir yalan ırmaklarımın kuruyuşu. Kaç yalanla yürür bir aşk? Aşkta yalana yer var mı? Ben kusursuz değilim.Kusurumu kaybetmekten korktum yalanlarıyla sevdim.

Hep o şairin yüzünden.Elmanın da seni sevmesi şart değil ya demişti.Şart değildi tabi.Ben kusursuzluğu yakıştırdım o yare.Kusursuzluğu yakıştırmakmış belki de benim en büyük kusurum.
Bin yalanın altında değil bir gerçeğin altında ezilmekmiş kusurum.