İnsan ne kadar derin acılar içinde olsa da gün gelip her şey kendini bir boşluğa atıyor, her şey boş geliyor masmavi denize, gökyüzüne bakınca… Kapanmayacak yara yoktur ya... Mavi umudun rengi, ışığın yaratığı en güzel mucize, derinlere atınca bir şeyleri umut oluyor ışıkla buluşunca…
İzler de zamanla silinir. Silinmez deme sakın! Mavi siler derin bir özgürlükle, özgürdür ya mavi en umulmayan anda, özgür olursunuz...

Bu aç dünyanın midesi her şeyi sindirir çünkü; mavidir onu çerçeveleyen boşluğun rengi…

Karanlığın gülümseme maskesidir mavi, ne zaman karanlığa düşse insan; mavi bir maske takar, umudu yerleştirir yüzüne özgür olmak için… İnsanlar ikiye ayrılır mavi ve henüz mavi olmayanlar, henüz mavinin boşluğuna girmeyenler mavinin umudunu, özgürlüğünü yaşadığını bilmeyenler…

Geçmişin, korkuların, içsel sesimizin rengini değiştirecek iyi bir şeyler var gökyüzünde sarmalanmayı bekleyen, ne kadar sarsan o kadar sonu gelmez…

Hayatın mutlu, gökyüzünün ve denizin bulutsuz rengi mavi…
Bulutlar dağılır mavi olur ya insan, içimdeki bulutları söküp atarak, mavi bir denizim olsun istiyorum…

Ama ben bulutları attıkça gece oluyor yine, ben gökyüzü olmak istiyorum masmavi…

Hadi sen de mavi olsana…