Ülkeler doğar, gelişir ve ölür. Tıpkı insan hayatı gibi… insanlar ölümü hep bir son olarak görmüşlerdir ama sonsuzluğa giden bir yolculuğun başlangıcıdır ölüm. Hayatın başlangıcı değildir ölüm çünkü hayatta masumlar ölür oysa orada masumlar yaşar.
Hayatta iki tip insan vardir`, ilki cesur olanlar hayatın gerçekliği ile yüzleşip ve buna rağmen yaşamaya devam edenler , ikinci tip insan ise korkaklar bunlar iki şekilde yollarını çizerler birinci yol herkesin bir kere aklına getirdiği intihar yoludur ikinci yol hiçbir şey yokmuş gibi hayatın gerçekliği ile yüzleşmekten kaçanlar ben galiba bu tip insana giriyorum. Benimde hayatım tüm insanlar gibi ama yürüdüğüm yol ve yürüyüş biçimim farklı.
soğuk bir kış günü elektrikler bile gitti. Fazla hareket edemiyorum karnımdaki rahatsız etmeye başlıyor. İçim fazla huzursuz . ve gözlerim kapanıyor. Uykuya dalıyorum. Sanırım yarın eltim gelecek ben evime kim gelecek hiç bilmedim. O gece rahat uyudum aslında ama hala uykum var. Akşam oluyor ben uyumak istiyorum . ve yavaş yavaş gözüm kapanıyor. Etrafı duymaz , kimseyi görmez oluyorum. Yanımda kesik kesik , endişeli sesler . algılayamıyorum içimi bir korku kaplıyor. Sanırım ölüyorum . hayır bu şekilde masum bir can varken karnımda olmamalı böyle bir ölüm. Gözlerimi açıyorum aniden beyaz önlüklü adamlar makineler ilk defa orada ürküyorum doktorlardan ama ürktüğüm insanlara sığınmak zorundayım. en büyük çaresizliğim. Olamaz” bebeğin kalbi durdu anneye zarar vermemek için almamız gerekiyor” diyor ürkütücü adamlar. Umudum hep var dediğim gibi o çocuk benim çocuğum değil. Masum birisi asla annesini zehirlemez, zehirleyemez. Gözlerim tekrar kapanıyor. Ve açtığımda beyaz çarşaflı beyaz duvarları olan bir odadayım. Yanımda kimse yok her zamanki gibi… doktor geliyor. Bebeğimi soruyorum ilk. “kuvözde olduğunu söylüyor” yaşamış tıpkı annesi gibi hatta ondan da güçlü olan küçüğüm. O an anlıyorum hayati hiç de diğerleri gibi olmayacak onun. hep bir değişiklik, uyuşmazlık olacak hayatında ,ona dair anılarında…