Ev İçi Mutluluk

Kalp insanın evidir, adına huzur denilen… Sevgi aşk onun içinde. Diğerkâmlık, fedakârlık onun içinde... Muhabbet bağı içinde... Rotayı yüreğe çevirmek, zorluğu kolaylamak onun içinde... İçinde yürek, dışında beden kıvrılıp yatacak... Özlem duygusuna sahip daha çok yakınlaşmayla demini alacak duygu… Sindiren ve söndüren bir töz içinde... Çok görmekten kaynaklı törpülenmeye maruz kalacak bir uzaklaşma içinde...

Bizleri evlerimizden, mahallelerimizden uzaklaştırmaya çalışan hedonist-seküler hayat tarzı; kültürü ve özeli rakip edinmiş gözüküyor. Betonlara hapsedilmiş modern hayatlar böylelikle ömür törpülüyor. Evlerdeki huzur veya huzursuzluk her ne kadar antagonist bir çelişkiyle hem kavuşma hem de kaçma isteğini içerisinde barındırıyorsa da insanın omuzlarından çekilen büyük yüke ağırlık oluyor. Bu omuz, çile ağırlığının önünde, dağa kavuşan bir yağmur oluyor.

Aynı şehirler gibi evler de bireylerin ve müdavimlerinin gönül-ruh zenginliğine katılan bir hayat oluyor. Hanelerdeki sevgi, aşk, bağlılık ve hatta bağımlılık; icazetli, sessizlik ve teslimiyetin güvenirliğini taşıyıp yalnızlığının ağırlığını çokça çekecek gözüküyor. Haneler ki kendi içine doğru yürüyüşleri uygun adım, afet harici insanı saklayıp kollayan oluyor. Oda dolusu bir mutlulukta insanın dünyasını büyütüyor. Daha çok da merhamet kesbederek, hayatları düzene sokup raf sistemine benzeyecek. Üst üste ev pek makul olmasa da yan yana komşuluk daha çok yuvayım diyecek. Kalplerde bayramlar biriktirmek asıl yuvalarını istenecek. "Eşim eş olsun evim tezek kalağı olsun" diyen bir insanın manen ki ev tasavvuru böyle inşa edilecek.

"Bir hüma masalı sığınak/ yanan ışık, sıcak çorba biraz/ çok daha huzur ekilir evler/ ezgi sezgi, türkü çığlık/ oda salon uyar oldu/ kimine curcuna kimine tek başı/ eşik dibi, pencere, kapı aralık/ gece ve yorgunluk dökülür evler/ bir kanepe bir yumuşak yastık/ terlik çorap soyar oldu/ soluk soluğa bakkala koşu/ bayram gezmesi, ders çocuğu/ sokak cadde bakılır evler/ sıladan püfür püfür esen yel/ hasretine doyar oldu/ anne tütsüsü, eş naftalini/ yeşil fistan, baharlı bahçe/ nazarlık maşallah takılır evler/ yürek sızılarını dindiren/ güzel sesi duyar oldu/ tekrarı bol hayat serüveni/ içini açtığın dört duvar yapı/ sevgisizliğinde yıkılır evler/ baharı, yazı ve kışı bekleyip/ giden gelen sayar oldu/ gerçek dediğimiz hayat hem cennet hem de viran oldu”

Ev içi yaşantılar ışığını yansıtır, gölgesiyle de oynaşıp yol alır. Hanelerde, yalnızlıktan uzak ve bireyselleşme dozunun kontrolü olduğu müddetçe tatlılık yaşanır. Mesaili ve tutuklu olmayan bir ikame arzusudur bu. En güzel tatillere gidilse de, eve gelişteki huzur ve rahatlığı yaşatan bir arzudur bu. Daha çok da sıcak bir yuva hissettirecek… Ruhun kendini dinlendirdiği huzur dili bu olmalı. İnsanın sırlandığı hayatla çarçabuk uyuştuğu… Hayatın vuslatına ve dünya yorgunu insanın kaçışına büyük bir sığınak… Sevilen evler için mesafelerin tanınmayacağı, yoksa mesafelerin her daim aranacağı... Sonuçta, evlerin özlemi kadar yuvasızlığın yükü de ağırdır.

İlkay Coşkun
Çare Dergisi
Yaz 2023, sayı 17