Ey Fani İnsan

Ey! Karanlığa çığ gibi inen gecelerin hükmü,
Yalnızlığı süsleyen sığır güzellikler,
Eşitsizliği tetikleyen düşlerden, insanlığı arındır!

Namus kavramını, erkeğe yakıştır ki,
Kadın düşünceleri ile ahlakı pekişsin!

Şu menfur ve şu mendebur çıkarlardan bıktım!
Baba erkil bir toplumun içinden, ayırt bedenini!
Gafletle sana uzanan, ellerin; masumluğuna inanma!
Dürüst bir insanın alnında mertlik ışıldar!
Mertlik, netliktir. Netlik ise dürüstlük’tür.

Ve söylediğim sözleri bir gün olsun anımsa..
Elbet fani olacak beden’de taşınan ruh!
Ruhunu özgür bırak, ey fani insan!
Bırak ki..
Geçmişin kalıntılarını rüzgar süpürsün,
Aşka yelken açsın umutlar.

Sevda ile ruhunu teslim et sevdiğine,
Bırak dalgalansın ağaçta ki yapraklar,
Gitmek isteyen bin bir bahane bulur.
Kalmak isteyen kümesi, şahane bulur.
Sende kalanı senin, giden ise olmuş elin.

Ey fani insan...
Ruhunu azad etmelisin...
Nefsini; nefsinden arındırıp,
Bir başka ruhun düşünce’sinde sına kendini.
Sına ki, ön yargıların zırhı kırılsın.

Veyahut kahpelik ilmiğini boynuna tak!
Tak ki...
Senden öte bir yer olsun, yer yüzünde.!

Turgay Parlakyıldız