Uzun uzun düşünmeye ihtiyacım var, öyle ne düşündüğümü bilmeden.
Belki aklıma gelirsin bu satırlardaki gibi, belki iyi hatırlanırsın ya da kötü.
Belki küfrederim, biraz özlerim ardından unutur devam ederim yolculuğuma.
Uzun uzun yürümeye ihtiyacım var, öyle nereye yürüdüğümü bilmeden.
Belki sana çıkar sokaklar bu her satırdaki gibi, belki durur bakarım gözlerine ya da geçip giderim.
Belki sarılırım bir kere daha, biraz durur yanında ardından öyle dönerim yuvama.
Uzun uzun konuşmaya ihtiyacım var, öyle ne konuştuğumu bilmeden.
Belki iyi şeyler söylerim sana, belki gücüne gider cümlelerim.
Uzun uzun gitmek istiyorum, öyle nereye gittiğimi bilmeden.
Belki sahile düşer yolum, belki döner dururum aynı şehirde, belki bakmam ardıma.
Olur da okursun diye yazarım, ne yazdığımı bilmeden. Oturur dinlerim o şarkıyı, sana söylediğimi. Belki son olur, belki dinleriz yeniden. Oturur yine Beyoğlu’nda, konuşuruz tüm bunları. Sen tuhaf bulursun, ben manasız. Belki beklerim anlarsın diye, belki tükenir yine umudum. Sorarsın yine neden mutsuzsun diye, kendinde ararsın hatayı bilmezsin içimde sana yazılan satırları. Otogarda vedalaşırız yeniden, ben silerim yalandan döktüğün yaşları.