Kim bizi zorladı ki bugüne kadar kalk,çabuk aşık ol diye.Hep kendimiz olmadık mı?Aşık olduğumuz kişi gelip de lkütfen bana aşık ol mu dedi.Yoooo...Biz ne yaptık bir çift aşk rengi göze,sathi aşk gülücüklerine aşk dolu yüreğimizi sunduk altın bir kafesle beraber.Al , al beni hapset kafese,ben seninim artık diye.Nedense kendi rızamızla kabul ederiz bu keyif ve acı verici esareti.Aşka öylesine aşığız ki aşk acısı çekmekten sonsuz bir haz duyarız.
Birşey olsa aşkımızı kaybetme korkusuyla kendi kendimize hesap sorarız aşkımız belki yüzümüze belki yüzümüze tükürmüştür ama biz onu zemzem suyu zannederiz.Hayırları hep içimizden söyleriz aşkımız küsmesin diye,daima evettir cevaplarımız.
Düşünemez oluruz.
Gözbebeklerimiz büyümeye başlar.Damarlarımızda dolaşan kan sanki doğuştan alkollüdür.Yalpalarız hayatın gözlerinde artık.Yaşam bize acıyarak bakar ’ bırak aşık o ne yaparsa yapsın ’ gibilerinden.
Yüreğimizde çok ağır bir yük vardır ama duygularımız kanat çırparak dolanır bahçe_i aşkta.
Nefes almalarımız sıklaşır,zorlaşır,göğsümüze bir acı saplanır tıpkı kalp krizinde olduğu gibi.Aşk zaten başlı başına bir krizdir.Hiçbir sakinleştirici bu krizi atlatmamıza yardımcı olamaz.
Deprem gibidir aşk.Titreterek gelir...
Korkunun ve heyecanın ,hayatta kalma isteğinin doruklarına çıkarır ama ne olduğumuz anlamadan yıkar,çökertir,enkaza çevirir bizi.Bu enkazdan çıkmamızı sağlayacak bir kurtarma ekibi de yoktur gözyaşlarımızdan gayrı.
Oynar bizimle aşk önce delicesine bir yaşama tutkusu verir sonra birden koparır damarlarımızı ölelim diye.Acımasızdır.
Ama biz naparız hep eyvallah deriz,kimsenin haberi olmaz aşkımızın bile...
Tek başımıza bir oyun oynarız daima sonunu bilemeden.

Ah aşk sen nasıl incitirsin bizi de yine senden vazgeçemeyiz.Çünkü biz aslında aşık olduğumuz kişiyi değil seni kırmaktan,seni kaybetmekten korkarız.

Bütün aşıklara,aşkını dolu dolu yaşayanlara,aşkını kaybetmişlere ve aşkı bilenlere ityhaf ediyorum bu yazımı.

Aşkınız sonsuz olsun...