EFSANE.
.
Yaralı ve yorgun yüreğiyle çıkıp geldi sevgisiz diyarlardan ADAM...
Gözlerinde hüznün yalnızlığı, yitirdiği masumluğun üşümeleri ile...
Aşk’a, sevdaya dair her ne varsa inandığı çalınmıştı yüreğinden..
Çocukluğunu hiç yaşayamamış olmanın yitikliği ile sarılmıştı
Sevda sanıp yalancı yüreklere...
Oysa hiç kimse dindirememişti üşümelerini...
Korktuğunda okşamamıştı hiç bir el saçlarını masumca..
Yaralarından sızan kanı görmezden gelip,
koparmışlardı her bir yaranın kabuğunu defalarca...
Yaşamanın anlamsızlaştığı bir anda
yoluna çıktı bir çift mühür göz adamın...
İçinde binlerce ölü kelebek hayat buldu bir anda!
Kanat çırparak özgürlüğe havalandı...
Gözlerini alamadı ADAM fotoğraftaki yüzden.
İçindeki ayazın Bahara dönüşüne şaştı...
Binlerce papatyanın gülüşünde tomurcuklanışına aldırmadan baktı
o hüzün buğusu gözlere...
Müebbet yediğinin farkına varamadı..
Habersizdi mühür göz, adamın yüreğinde filizlenen sevdadan..
Yaralarının saçtığı CAN kırıklarını topluyordu umutsuzca uzaklardan...
Yitip giden inançlarının sancısını saklıyordu derinlerinde..
Gülüşüne bulanmış acıyı kimseler gör(e) mez sanıyordu...
Oysa görmüştü ADAM...
Bir resim karesinde tanımıştı kadını yaralarından..
Kekremsi gülüşünde sakladığı acılara
gözlerini kaçırmadan bakmıştı uzun uzun..
Yaralarına dokunmuştu sakınarak defalarca...
Ve öpmüştü alnından kadının yalnızlığının...
Yalnızlığının en karanlık yerinde fark etti KADIN ADAM’ı...
Yaralarının kardeşliğine, yüreğini ulu orta ve korkusuzca bölüşebilmesine şaştı..
Tüm yasaklara rağmen; usul usul sevdi ADAM’ı...
ADAM ve KADIN... Yaralı ve hüzün kokan iki yürek..
Sevdaya susamış iki yitik CAN...
Bir düş büyütüyorlar şimdi iki ayrı bedende, tek yürek!
Hiç kavuşamayacak olmanın üşümesiyle
EFSANE bir Aşka sımsıkı tutunarak kanıyorlar ayrı ayrı...
.
M.U. dan... Bana yazılan. 🙁 🙁
.
07/08 Şubat 2010.
.
-