Kekremsi bir buruk var adını koyamadığım acıdan da öte buruşuk bir yara... İyileşmek ne haddimize, kanadıkça kanıyor yaralar bir ordu gibi savaş açıyor kıblegahımıza. Rıhtımızda arda kalan yorgunluklarımız var kimsesizliğimizle boğuşuyoruz. Başaramadık kursağımızda kaldı bütün hayallerimiz, sonra gözyaşlarımızla bir ev yaptık devirdik evimizi , sellerimizle kaybettik sığınağımızı... Üşüyoruz azizim varoluşumuzla üşüyoruz, çıplak düşüncelere maruz kalıp sıcaklık arıyoruz varoluşumuza. Adını koyamıyoruz , sonra ve sonra kapatıyoruz göz perdelerimizi umduklarımıza... Yetmiyor bize yalandan armağanlar, kör gözlere kış armağan edilmeli. kuytu köşede kalanlara da nice baharlar... Tutsak kalan güzelliklerimizi sevgi adına başkalarına sunmakla dehşet derece iyilikler saçtık kör kuyuda kötülük saçan hükümdarlara. Ardı sıra kendimizi mahkum ettik zifiri zindanlara, esir düşüp yitirdik kendimizi, kendi içimizde.