Hayat ne gariptir. Yarına dair hayaller kurdurur insana. Umutlar besletir. Turlu turlu planlar yaparsın.

Kimi okula gidecektir. Odevi mi yaptim. Ogretmenim cok begenecek diye dusunmektedir. Kimi universite de okuyup meslek sahibi olmanin pesindedir.Kimi düğün hazirliklari yapiyordur. Kimi aksam evine ekmek getirecektir. Belki cocuguna eve gelirken kapıda karsilarsa diye yaninda cikolata almıştır o mutlu olsun diye. Kimi müşterilerine en güzel ürünleri sergilemek için hazırlık yapıyordu. Kimi komşularla yarın bir araya gelip cay eşliğinde keyifli bir sohbet düşünüyordu. Kimi hali saha maçına hazırlanıyordu. Kimi elbise alacaktı. Kimi saçını yaptıracakti. Herkes kendince ertesi güne, yarına hazırlanıyordu.Hepsi vatan dediğimiz bu toprağın evlatları.

Bu şehrin yanyana büyüyen rengarenk çiçekleriydi onlar. Her seye ragmen umutla birlikte bekliyorlardi yarin dogacak güneşi. Ama öyle olmadi. O gece son kez yandı şehrin ışıkları.

Oysa ne cok bölmeye çalışmışlardı bizi. Kimimizi rengimizden, kimimizi inancımızdan, kimimizi ise irkimizdan dolayı. Oysa aynı bahçenin cicekleriydik biz birlikte güzel ve birlikte anlamlı. Ve birlikte kapadık o gece gözlerimizi ve bir daha hiç açmamak üzere. Ölümde bile ayrılmadık. Acımız birdi bizim tasamız, sevincimiz birdi bizim.

Şehirlerimiz vardı bizim. Sevgi dolu evlerimiz coskulu insanlarımız vardı bizim. Anılarımız şimdi öksüz kaldı. Şimdi kime anlatacağız bu şehrin, insanlarınin hikayelerini. Nasil kıydınız bize. Nerde söyleyeceğiz artık biz o eski şarkıları.

Geri dönecek bir şehir kaldı mı geriye?

Bir şehri, şehir yapan ne binaları, ne caddeleri , ne de parklaridir. Bir sehri, sehir yapan insan nefesidir. Ve bizim nefesimiz kesildi. Zaman durdu ve yokluk vurdu sevdayi. Tüm hayallerimiz, umutlarımız yerle bir oldu. Simdi ne geri getirebilir gidenleri. Ne geri getirebilir o güzel günleri.

Savruk gocebeyiz bundan sonra. Kendi topraklarımızda sığınmacı. Bundan sonra memleket nere hemşehrim diye soran olursa, nerelisin derlerse artık bana yaralıyım diyeceğim.

Öksüz, yetim yaralı...

Doğan ORMANKIRAN