Sevgili Hayat,

mektubumun sana ulaşması gibi bir niyetim ve gayretim olmadığını öncelikle bilmeni isterim. Son zamanlarda mevsimlerden nefret eder oldum.Çok telaşlı olmalarını sevmiyorum. Neden böyle bir durum içersinde olduğumu söylemeyeceğim.İki gündür inanılmaz kabuslar ve rüyalar görüyorum.Kapılarım tekmeleniyor, kaçmaya çalışıyorum. Bana yapılanlar karşısında boynumun bükük olması güçsüz oluşumdan değil, pişmanlıklarımın hatalarımı örtmeyecek kadar beni sorgulaması oluyor. Sen yalnızlığınla beni içinde tuttuğun gibi güzel, sen tanınmak için değil, seni ölene kadar öğreneceğim için yaşamak için varsın.Ben senin karşında küçülürken, vermiş olduğun nasihatlar karşısında ise hala büyüyorum. Mektuba benzeyen bu karışık duygularımı, benden büyük Yorgo ve Orhan ile beraber, Karacaahmet’in altından Haydarpaşa limanına denize doğru yürüyüp,Yorgo’nun ölen karısına olan aşkını, Orhan’ın unutamadığı Aliye’sini dinleyip, ucuz fahişelere,yalancı sarışınlara, utanması olmayan esmerlere kapıyı kapatıp, müstehcen şiirlerimi yanıma alarak noktalıyorum.

Ben,İbrahim Çalıkoğlu.
Yıl ikibinonbeş