"Gül düşünürsen her yer gül olur." Zannedersem buradan başlamak gerek.

Sahi, insanların çoğu gül değil de diken mi düşünür? Bu yüzden mi kanatır, acıtır? Oysa gülün de dikeni vardır. Dikeni gülle birlikte niye düşünmez?

Hz. Mevlânâ sık sık gülle dikenin uyumundan söz eder. Gülleri, güzelleri dikenleriyle birlikte kabul etmemiz, hatta sevmemiz gerektiğini söyler. Sâdi-i Şirâzî de "Gül padişahının yanında silaha davranmış diken var." diyerek bize tenbih eder.

Belki de insanlar burada yanılıyorlar, kusursuz dost arıyorlar. Bu yüzden hiç bir sivri dikene, söze tahammül edemiyorlar. Allâh bile insanları günahları ile kabul ediyor, ancak iyilik terazisinin daha ağır basmasını istiyor ki bizi cennetine alsın.

Niye bir terazi kurmuyoruz insanları değerlendirirken? Niye sadece dikenleri tartıyoruz da gülleri atıyoruz? Niye gülleri dikenleri ile birlikte tartmıyoruz?

Çok müsrifiz çok! Çok çabuk insanları harcıyoruz. Tek bir kusura insanları harcıyoruz, hatta katlediyoruz. Belki bize göre kusur görünen bir şey, esasında kusur bile değilken...