Soluğum kesilene kadar koşmak istiyorum. Durup ağız dolusu küfredecek bir yer bulmalıyım. Haneke filmlerindeki karakterler gibi usulca delirmek istiyorum fakat izin vermiyor babam. Oysa ben ağzımdan köpükler saça saça bağırmak istiyorum. Orta sınıf ahlaka ve kendime söverek bir köprünün üstünden kusmak istiyorum akşam yediğim karidesleri. Sayfiye yerindeki bu kentin tüm çift katlı evlerin kapılarını balyozla kırıp mutfaklarına papatya ve gelincik bırakmak istiyorum.
Bu düşünce tatmin etmiyor beni; çünkü acı büyük öğreti derin. Yerden bulduğum izmariti tutuşturuyorum dudaklarıma. Zemheri soğuğunu akciğerlerime çekiyorum, ayılır gibi oluyorum. Birlikte olduğum hayat kadınları geliyor aklıma, onların yalandan da olsa merhametli sözcükleri… Limanda beni beklediklerini hayal ediyorum: Bugün Rumca bir şarkı çalıp rakı tokuşturacağız onlarla. İmamlara ve papazlara şöyle diyeceğim sonra: Tanrı’nın merhametini istemiyorum. Sizin olsun sahte dualarınız. Beni komşumun ne yaptığından çok intihar eden insanların ruh halleri meraklandırıyor.
Ve düşlerimde akıl hastanelerine yuva yapıyor kuşlar. Onları besliyorum klinikteki hemşirelerle. Sonra birden ölüm geliyor aklıma, çocukken ailecek mutlu olduğumuz nadir anlar. Düşündüğüm, söylediğim ve sövdüğüm her şey anlamsızlaşıyor. Görüyorum yerle bir oluyor tüm finansal mabetler. Gezegenler yer değiştiriyor, görüntü bulanıklaşıyor. İşte o zaman en yakınındakine sıkıca sarılmak istiyor insan, doyasıya içine çekmek kokusunu. Çünkü bizleri kurtaracak tek şeyin sevgi olduğuna inanıyorum. Her gün daha da anlamını yitiren sevgi. Limana gidiyorum, beni bekleyenler var.