Ben bir katip değilim. Nedendir ki bazı anları kelimesi nefesine kadar hatırlarım. Ezbere okuduğum o acıların tozu boğazıma dizilir. Bir kitap kapağı uzaklıktaki o dünyaya baka kalırım. Hayır ben yaşarım. Oradayımdır. Birkaç cümle aşağıda. Üç noktalı bir apartmanda beyaz sayfalı duvar kağıtlı odada bir noktayım. Ardımdaki mana ne? Evvelimdeki samimi cümle devam edecek mi?

Başlangıcı bilmiyordum sonu da bilmem. Ben bu cümledeki özneyim. Ama bir gün gizlenip benden geriye nesnelerim kalacak. Bir kalem, mürekkep ve ayakkabılar. Harcadığım hangisi? Belki de yazdığım kalemdeki mürekkep, yürüdüğüm hayat kitabımın sayfalarındaki ayakkabı izinde. Tamamı tükenince ortada benden bir iz kalmayacak. Bu da benim sonum.

Eğer beni hatırına getirmek istersen yakınındaki bir kitabı aç ve noktaları oku.