Aş piştikçe koyulaşır mı?

Demek ki insan da yana yana duyarsız hâle geliyor...
Adına siz ister pişme deyin ister olgunlaşma.
Ben "farkına varmak" diyorum.

Çoğu zaman çözümü olmayan problemler karşısında, beynimizi kemirmekten tüm fonksiyonlar çalışmaz hale geliyor.

Belki de akışına bırakmak gerekiyor.
Fırtınanın önüne ne kadar dursanız da engel olmak mümkün gözükmüyor.

Her iki şekilde madem bizi önüne katıp sürükleyecek.
Neden bu kadar ısrarla engel olmaya çalışalım değil mi ?
İnsan yorulduğu için...

Ya da kırıldığı için...

Pes etmek zorun da kalıyor.

Ne zaman vazgeçtim hatırlamıyorum...

Kendime haksızlık ettiğimin farkına vardım belkide.

Kadere teslim olmak olayları akışına bırakmak.

Sessizce sıyrılmak en doğrusu olacak.

Emanetse eğer ben de emanetim.

Beni kim koruyup gözetecek ?

Yanan yüreğimi kim saracak ?

Kim benim baş ucumda ağlayacak ?

...

İşte sonunda kendimle başbaşa kaldım.
Etrafımda onca insan toz olup uçtu.

Anladım ki iplerini gönlümde tutan benmişim.
Çözünce düğümleri onlar da ben de özgürlüğe kavuştuk.

Bundan sonra yârim de yârenim de kalem oldu.
Kendimi yazıyor, kendimi okuyorum.
Küçük kız ✍️