Kar yeryüzünü, yedi günlük bir bebek gibi sarıp sarmalayıp kundaklamıştı. Topak topak kar yağıyor durmadan soğuk evin üzerine. Kar, insanları evlerine doğru süpürmüştü. Dışarıda in cin yok. Kuşlar şöyle bir evlerinin yanlarından uçup gidiyor, onlar bile zayıf, hastalıklı.

“Anne, ölmek istemiyorum!”

Her yer yanıyor, ateşler içinde. Sadece onun teni yanıyor. Hastalık ve korku etrafını sarmıştı. Ölüm göz kırpıyor ve o bunun farkında.

“Anne, ölmek istemiyorum!”

Pekmez de hazırdı. En sevdiğiydi karsanbaç. Yazın koşup koşup terlerken hayalini fısıldardı annesinin yüreğine. Gözyaşının içinde saklı kalmış, yüreğinin kanayan anılarıydı bunlar. Dört gözle beklenilenin can aldığı anılardı işte.

“Anne, ölmek istemiyorum!”

Her yer yanıyor, ateşler içinde. Sadece onun teni yanıyor. Hastane yolları pek uzun olur bu karda kıyamette. Yolun üzerine kar ve gözyaşı yağıyor.

“Anne, ölmek istemiyorum!”