Yazan insandan daha çok konuşan insan rahatlıyor bence. Yeni fark ediyorum ama yazmakta artık benim için bir kaçış. Kendime bile sesli anlatamayacağım, tarif edemeyeceğim duygularımın olduğunun farkındayım, bunları yazarak ifade ettiğimi düşünüyordum. Ama değil. Yazarak kaçıyormuşum. Bir de bunları kendimle dahi sesli konuşmaktan korkuyormuşum. İnsan kendi bildiği, kendi yaşadığı şeyi yine kendine sesli dile getirmekten korkar mı? Korkuyorum. Suçu yetiştirilme şeklime ya da bulunduğum ortama atmak en kolayı ama değil. Yazan bir çevre de yaşamadım, düşünen bir çevreye de sahip olmadım. Ama bunlardan sıyrılarak hem yazdım, hem düşündüm. Bunları başarabilmişken korkularımın sebebini çevreme, yetiştirilme şeklime bağlamak bana daha korkakça geliyor. Sorunu kendim de arıyorum, bulamıyorum. Çok içime atıyorum galiba. Kendime sesli sorduğum soruların cevabını sessiz kağıtlara veriyorum. Bence beni yıpratan bu, değiştirmeliyim.