Cahit Zarifoğlu’nun da dediği gibi "kendimden yorulduğum günlerdeyim".Bu gece , tek başıma dalıp gidiyorum zamanın derinliklerine. O kadar kapanmışım ki ,hani derler ya ağlamak insanı açar diye şimdi zorluyorum kendimi ağlamak için ama nafile sanki unutmuş gözlerim dışarı ağlamayı . İçime dökülen her bir damla bir kıvılcım çıkarır oldu artık. Yanan yüreğim ruhumu dört bir yanından çevirmiş,buna karşın dilim öyle bir susuyor ki istesem de konuşamıyorum. Tüm bunların yanında bir de gönül işleriyle uğraşıyorum kendimce. Yorgunum diyorum ya ben belki de yorgunluğumun en büyük nedeni budur. "O" biliyor mudur birinin düşüncelerinde yorgunluğuna sebep olduğunu bilmiyorum ama en çok onu düşünmekten yoruldum bu aralar. Özlemim öyle büyük ki ona ,miktarını karşılayacak kelime yok lügatımda . Şimdi bir tarafta kendisine karşı duyulan aşktan habersiz bir "O" , bir tarafta yorgun bir genç yaşıyor zamanı. Elbet bir gün bitecek bu yorgunluğum .
Şimdilik böyle olsun.