Bugün doğmuşum. Tarlada fasulye çapalarken başlayan sancılar evde son bulmuş. Bir düzine kızdan sonra olunca azıcık kıymetim olmuş. Haliyle gelenektir ilk erkek çocuk olunca, dedemin adını vermişler bana. Sonra her Anadolu çocuğu gibi karışmışız hayata. Hayata öyle bir karışmışız ki hiç kimsenin aklına gelmemiş mum üfletmek. Kırk küsür yıllık hayatımda kaç defa mum üfledim derseniz, bir elin parmağı kadardır anca. Yanlış anlaşılmasın sitem ettiğimden değil, sadece çocuklara daha çok yakışıyor doğum günü pastası. Eee Ömer söyle bakalım ne yaptın bu kırk küsürlük hayatında derseniz, çokta edebi şeyler, afili sözler söyleyemem ama sevdim, sevildim, sevildiğimi zannettim, üzüldüm, üzdüm, güldüm, ağladım, kaybettim, kazandım, yeri gelince çok konuştum, insanlardan bunalınca çokça sustum. Evlat oldum. Kardeş oldum. Baba oldum. Kimilerinin güvendiği bir dostta oldum. Kimilerine göre yaramaz bir adamda. İnsana dair ne varsa hepsini yaşadım ama en çokta ben kendim oldum. Kendimi bildim. Hissetmediğim hiç bir duyguyu hissediyormuş gibi oynamadım ve çok şükür hiç bir Allah’ın kuluna bilerek bir kötülükte yapmadım. Uzatmayayım son cümle olarak, Rabbim sizleri "büyük hayal kırıklığı yaşatmayacak" ve "hakkım helal olsun" derken zerre düşünmeyeceğiniz insanlarla karşılaştırsın. Tabi beni de.