0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
529
Okunma
"Hep aynı yerden kırılır mı insan?"
Hep aynı taşa takılır da tökezleyip düşer mi?
O sokağın çıkmaz olduğunu öğrenmez mi?
O ağacın dalı incedir
taşımaz ağırlığını, bilmez mi?
Daha ne kadar yara alır, daha ne kadar incinir.
Kan revan, yara bere, içi kıyım kıyım. Nereye kadar bu böyle!
İnsan hep mi aynı yanlışa düşer?
Bıkmaz mı aynı hayal kırıklığına uğramaktan!
Usanmaz mı hayal kurmaktan!
Uslanmaz mı çektiği acılardan ki acının en ağırı sessiz yaşanılanıdır. Paylaşılmaz sessiz acılar...
Ve zaten susmak gerekir çoğu zaman.
Bir sahil kasabasının sonbaharı gibi yaşıyorum hayatı. Bavulunu toparlayıp gitti herkes. Sokaklar, plajlar, parklar-bahçeler boşaldı. Issız her yer artık. Kimsesizlik sindi kasabanın her köşesine.
Umut yine başka bir bahara kaldı...
