Bana çok şey öğrettin aslında, en başında "Sevmek nedir?" onu öğrendim. "Uzaktan uzaktan nasıl sevilir insan?" derdim hep ama sen bana bunun mümkün olduğunu öğrettin. Şimdi daha uzaksın ya hadi neyse..

Uzaktan insan sarılabiliyormuş da bunu sende tattım. Çok güzel hissettirebiliyormuş. Hele ki güveni öğretmeni çok sevdim. Baba gibiydi, anne gibiydi güvenin. Çok güvendim az yanıldım. Bıraktın ya beni hadi neyse..

Uzaktan insan öpebiliyormuş. İnsanın dudaklarını, teninin ısısı yakabiliyormuş. Ne kadar imkansız gibi değil mi? Ama sen böyleydin işte. Rüya gibi aynı zamanda sanki en gerçek hayat gibi de. Şimdi kabus oldun ya hadi neyse..

Özlemeyi öğrettin bana. Annesi odadan çıkınca bile özleyen bebekler gibi, ağlarlar ya hani. Gerçi bende ağlamıştım değil mi? Şimdi daha çok ağlıyorum ya hadi neyse..

Bir de kendim hakkında bir şey öğrettin. İnsan canından üzülünce bütün bedeni halsiz oluyormuş. Ağlayınca hele ki burnu, gözü, dudakları kızarıyormuş. Her şey için teşekkür ederim. İyi ki vardın. Şimdi yoksun ya hadi neyse..

Mutluluklar dilerim...