Bu ülkeye ait hissetmiyorum bazen.
Ben yapım gereği düşünürüm ve düşüncelerimi aktarmak isterim.
Karşımdakinin düşüncelerini de duymak isterim.
Ama düşüncelerimi susturmaktan sıkıldım.
Her şey yasak.
Düşünmek yasak.
Konuşmak yasak.
Sevmek yasak..
Sıkıldım artık iyice.

Niye doğu sorunu açıkça tartışamıyoruz?
Niye dinlemeden insanların kötü olduklarına kanaat getiriyoruz.
Niye dinlemiyoruz?
Niye konuşmuyoruz.
Rahatsızlıklarımız bizim de varsa niye uygun bir dille dile getiremiyoruz?
Ben Türk’üm. Antalya doğumluyum, Antalya’da okudum, Antalya’da büyüdüm. Ama ülkemde böyle bir sorun(doğu sorunu) olmasından rahatsızım.
Niye bu konuya eğildim? Köşe yazılarını okuyorum ve bir önyargı olduğunu görüyorum. Adam hiç muhatabına kendini savunma izni vermemiş, yargılıyor. Öyle kesin konuşuyor ki, yaslandığı temele ve nedenlere ise değinmiyor. Kısas-a kısas gibi kestiriyor atıyor.
Önce sor: "Bir derdin mi var?
Ben samimiyetsizlik seziyorum.

Peki bu insanlar niye muhafazakar? Hiç sordun mu? Aynı kısır döngü.

Çözebileceğimiz sorunlar bastırıldıkça bastırılıyor. Büyüdükçe büyüyor. Sonra çığ oluyor can yakıyor.

Sanata düşmanız.
Aşka düşman..
İşsizsem bunun bir sebebi var. Niye dinlemiyorsun?
Niye çözmek için bir şeyler yapmaya en azından niyet etmiyorsun?
Sen benim babam değil misin?
Annem değil misin?
Sen benim kardeşim değil misin?
Çünkü işsiz olmam gerçekten benim suçum değil. Yarısı değerimi görmeyen işyeri yönetiminin yarısı da cehalete kapılmış iş arkadaşlarımın. Bana işte rahat vermiyorlar ki. Canıma tak ediyor. Artık işe girmeye korkar oldum.

Dediğim gibi ait hissetmiyorum. Ben böyle değilim. Kimseyi susturmam.
Herkes düşüncelerini açıklamakta özgürdür. Bu ülke ise yasaklar ülkesi. Farklıyız. Neden? Bu benim de ülkem. Niye fikrim sorulmuyor. Niye temsil edilmiyorum?

Kimse okumuyor, öğrenmiyor. Bilmeden konuşuyor hatta diretiyor. Onun gibi düşünmek zorundasın. Bundan da rahatsızım.

Okumayan bir toplum tabi geri kalır. Ama zihniyeti bozuk toplumsa yok değerindedir.

Valla evde kumanda asla benim elimde değil. Eve de arkadaşlarımın girmesi hatta kapıya gelmeleri bile yasak. Hatta arkadaşım olsun istenmiyor. Yasak! Yasak! Yasak!
Her zaman onların dediğini yapmak zorundayım. Onları sevmek zorundayım. Onlardan başka kimsem olmasın isteniyor. Dayatıyorlar. Samimiyetsizlik seziyorum.

Ben özgür bir insanım. İstediğimi severim. Bir şeyden rahatsızsam dile getiririm. Konuşmak istersen seni dinlerim. Kimsenin kölesi olamam. Çözemesek bile her sorunu en azından çözüm adına bir şans vermiş olur, medeni davranmış oluruz.

Benim gibi düşünmek zorunda değilsin. Sen de özgürsün. Ama dinlemelisin. Ve karşıysan hiç değilse kendi sebeplerini duymak isterim.

Ülkemin günden güne böyle yitip gittiğini görmek istemiyorum.